ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΡΓΑ - ΠΡΟΣΥΜΒΑΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ

Με την υπ’ αριθμ. Α21/2024 απόφασή του το Διοικητικό Εφετείο Πατρών απέρριψε αίτηση ακύρωσης διαγωνιζόμενου, κάνοντας δεκτή την παρέμβαση εντολέα μου, και επικύρωσε τη νομιμότητα της υπ' αριθμ. 1689/2020 απόφασης της ΕΑΔΗΣΥ, καθώς δέχθηκε μεταξύ άλλων ότι δεν απαιτείται η έκδοση και η πληρωμή του παραβόλου προδικαστικής προσφυγής να λαμβάνει χώρα από όλα τα μέλη μιας προσφεύγουσας ένωσης οικονομικών φορέων, κατ' αποδοχή σχετικών ισχυρισμών μου.

Το Δικαστήριο μεταξύ άλλων έκρινε ότι "5. Επειδή, ειδικότερα, με την προσβαλλόμενη απόφαση κρίθηκε, κατ’ αρχάς, ότι είχε καταβληθεί, νομίμως, το προβλεπόμενο, από τις προαναφερόμενες διατάξεις του άρθρου 363 του ν. 4412/2016 και του άρθρου 5 του ΠΔ 39/2017 για την άσκηση της προδικαστικής προσφυγής, παράβολο, με την έκδοση αυτού στο όνομα της εταιρείας με την επωνυμία «... ΑΤΕ», ήτοι ενός εκ των μελών της προσφεύγουσας και εδώ παρεμβαίνουσας ενώσεως οικονομικών φορέων (κοινοπραξία) και όχι στο όνομα της τελευταίας ή έστω στο όνομα και των δύο μελών αυτής, απορριφθείσας της σχετικής ενστάσεως της ήδη αιτούσας (παρεμβαίνουσας ενώπιον της Αρχής) περί απαραδέκτου ασκήσεως της προδικαστικής προσφυγής. Συγκεκριμένα κρίθηκε ότι «….Η έκδοση του παραβόλου κατά τεκμήριο λαμβάνει χώρα από έναν οικονομικό φορέα, η, δε, κατάθεση αυτού υπέρ και του έτερου μέλους συμμετέχουσας ένωσης, με τον οποίο ασκείται ομού η επίμαχη προσφυγή, τεκμαίρεται με την υποβολή του μετά της ασκηθείσας προσφυγής. Η αναφορά, δε, του ενός οικονομικού φορέα, ουδόλως περιορίζει τον σκοπό θέσπισής του που είναι η αποτροπή άσκησης παρελκυστικών προσφυγών, καθώς σε περίπτωση απόρριψης της προσφοράς, δύναται να καταπέσει. Άλλωστε, δεν υφίσταται ρητή σχετική μνεία στο οικείο νομοθετικό πλαίσιο (αρ. 363 του Ν. 4412/2016), περί της υποχρέωσης αναφοράς αμφότερων των μελών προσφεύγουσας ένωσης στο σώμα του παραβόλου, αναφορά η οποία θα μπορούσε να περιληφθεί στο πεδίο αυτού που τιτλοφορείται «Παρατηρήσεις»..». Η κρίση αυτή της προσβαλλόμενης αποφάσεως είναι νόμιμη, απορριπτομένου ως αβασίμου του περί του αντιθέτου ισχυρισμού της αιτούσας. Και τούτο διότι, κατά τα βασίμως προβαλλόμενα και από την παρεμβαίνουσα, ενόψει του ότι αφ’ ενός το παράβολο θεσπίστηκε προς το σκοπό αποτροπής ασκήσεως παρελκυστικών προσφυγών, που προκαλούν αύξηση του κόστους και σημαντική παρακώλυση των σχετικών διαγωνιστικών διαδικασιών με προφανή σοβαρή βλάβη του δημοσίου συμφέροντος (πρβλ ΕΑ ΣτΕ 215/2020) και αφ’ ετέρου και λόγω ακριβώς του σκοπού αυτού, από τις προαναφερόμενες διατάξεις δεν ρυθμίζεται, ειδικώς, σε περίπτωση ενώσεως οικονομικών φορέων ως προϋπόθεση η υποχρεωτική έκδοση του παραβόλου στο όνομα απάντων των μελών αυτής, αρκούσης, κατά την κρίση του Δικαστηρίου τούτου, της εκδόσεως στο όνομα ενός και μόνο μέλους, απόρριψη, υπό τα δεδομένα αυτά, της προδικαστικής προσφυγής, λόγω μη νομότυπης καταβολής παραβόλου κατά την κατάθεση αυτής, θα αντέβαινε στο πνεύμα των σχετικών διατάξεων, ερμηνευομένων σύμφωνα με τα άρθρα 20 παρ. 1 του Συντάγματος, 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ και 47 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρβλ ΕΑ ΣτΕ 215/2020, 381/2016 και 397/2014). "